Quo Magazine No 6 (sep. / okt. 2011): 'inspiratie'
|
Beste lezer, Arno Reijnen staat heel open in het leven en registreert met zijn camera niet alleen mooie landschappen maar ook gezichten waar je met tederheid eindeloos naar kunt kijken. Het kan ook niet anders wanneer je als fotograaf niet alleen wat je ziet registreert maar tevens hoe je het ziet. En als je schoonheid ziet… Lees meer over Arno’s passie en over wat hem inspireert in zijn interview aan QUO Magazine. |
Dear reader, Arno Reijnen has a very open attitude in life and he captures with his camera not only amazing landscapes but also faces you can look at endless and tenderly. How else if you as photographer capture not only what you see but also how you perceive it. And when you perceive beauty... Read more about Arno's passion and about what inspires him in his interview to QUO Magazine. |
|||||||||||||||||||||
|
 Carlos Milhais  Faraújo  Pascal Duvet |
|
||||||||||||||||||||
|
In deze editie vind je inspiratie voor je huis, voor op je werkplek, voor de keuze van een boek, van een film, een muziek of zelfs een weekeinde in Frankrijk… Laat je inspireren door QUO Magazine! De november/december editie van QUO Magazine verschijnt op 28 oktober 2011 met het thema: ‘Viering’ In liefde Teresa Pinto Reageren: info@quomagazine.nl |
In this issue you will find inspiration for your home, for the workplace, for the choice of a book, a film, a music, or even for a weekend in France… Get inspiration from QUO Magazine! The November/December issue of QUO Magazine will be online October 28th with the topic: “Celebration” With love Teresa Pinto Reactions to: info@quomagazine.nl |
|||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||
Wat drijft iemand om iets te creëren? Jc Duarte |
||
|
Ik geloof dat het een innerlijke onrust is, die vergelijkbaar is met de onrust van kinderen en adolescenten. Wat betreft het laatste geval: dit fenomeen is bekend en gemakkelijk te verklaren: het groeiproces - de vermenigvuldiging van cellen - betekent dat ze ruimte in beslag nemen. Botten en spieren groeien qua volume en kracht, maar in een verschillend tempo. Deze onevenwichtigheid veroorzaakt ongemak; soms verdwijnt die pijn door te bewegen, dmv een ongecontroleerde beweging, zoals we kleine kinderen zien doen. Wat tieners betreft, die hebben de relatie tussen oorzaak en gevolg onbewust geleerd; ze zoeken het in georganiseerde oefening. Het sporten, zo geliefd bij degenen die het beoefenen, is het een socialisatie van deze behoefte, samen met het verlangen te concurreren en een plaats tussen leeftijdgenoten te bemachtigen. Het is duidelijk, ook al ben ik geen expert in de psychologie, dat deze theorie “van horen en zeggen” afkomt en methodische en wetenschappelijke verificatie mist. Ik geloof dat bij de creatie van iets nieuws (verbale of geschreven ideeën, voorwerpen, geluiden, bewegingen) hetzelfde gebeurt. Het doorvoeren van elektrische en thermische energie tussen neuronen doen ideeën, gedachten ontstaan; normale dingen zoals een stoel, lunch of kilogram. En omdat we ze kunnen identificeren en weten waaraan ze refereren - rust, voedsel en tevredenheid, gewicht, inspanning, kwantiteit - nemen ze een bepaalde plaats in en besteden we er vervolgens geen aandacht meer aan. Maar andere gedachten of ideeën zijn niet direct herkenbaar of identificeerbaar. Ze zijn er, misschien op zeer verschillende plaatsen in de hersenen, ongemak veroorzakend omdat we ze niet kunnen identificeren. En alleen wanneer we de acties die ze concreet maken in de praktijk brengen, ze organiseren en methodisch maken - woorden, gebaren, geluiden – beginnen al deze door elkaar gegooide ideeën pas betekenis te krijgen. En uiteindelijk staan ze geordend, als boeken in de bibliotheek. Natuurlijk kan de creatie ook het resultaat zijn van gewoonte - en dat is ook zo volgens mij. Wanneer dit mentale ongemak gevoeld wordt, gaat diegene, volgens gewoonte, datgene doen waarvan hij weet dat het hem meestal oplucht: dansen, schrijven, praten, spelen, vormgeven, schilderen ... In de praktijk kan het ook leiden tot wachten: wachten tot deze ideeën of impulsen vorm beginnen te krijgen voor de geest. Dit wachten is soms traag of pijnlijk. En soms zien we iemand in de verte staren, een of ander automatisch gebaar makend dat het lichaam bezig houdt, terwijl hij innerlijk een puzzel probeert op te lossen. Dit is tenminste een begin dat mogelijk tot actie zal leiden en rust zal geven. Ik geloof ook dat deze ongeordende ideeën niet afkomstig zijn uit het niets. We zijn in interactie met de wereld om ons heen en ontvangen constant externe prikkels. De overgrote meerderheid hiervan is banaal en gemakkelijk te classificeren, zoals de kleuren van verkeerslichten, de textuur van de stof van een overhemd of de gebaren en/of woorden van iemand. We ontvangen de prikkels, classificeren ze en we handelen ernaar; we stoppen, dragen het overhemd of begroeten die persoon. Einde actie/reactie. |
Maar zelfs als iets minder vaak voorkomt, en wanneer we normaal reageren, zal de prikkel opgenomen worden als een puzzelstukje dat niet perfect past. De combinatie van dit soort verschillende prikkels, ook al zijn ze ver van elkaar verwijderd in tijd, kunnen leiden tot de eerder genoemd onrust die weer zal leiden tot een poging van de geest ze te organiseren. Het ongemak moet gecompenseerd worden. Zonlicht is triviaal, net als het grondwater na een regenbui. Maar een zonnestraal die ergens op een net iets andere manier reflecteert, kan de ontbrekende factor zijn om de storm die er de nacht ervoor aan vooraf ging, en waardoor je niet hebt kunnen slapen, te completeren. En afhankelijk van de praktische gewoontes van degene die het beleeft, kan het resulteren in een gedicht, een schilderij, het schudden van het lichaam of een bocht gemaakt in klei. Het kan zijn wat er ontbrak om zin aan de storm te geven. Dit plotseling organiseren van uiteenlopende ideeën en ongemakken, resulterend in de creatie van iets, noemen we 'inspiratie'. Een blik, een geluid, een aanraking, een geur, kunnen in ruil voor bijna niets, veroorzaken dat er een bijna onbedwingbaar verlangen ontstaat om ideeën te materialiseren, die uiteindelijk bijna geordend zijn. Het is wonderlijk om je te realiseren dat deze “inspiratie” zelden voorkomt wanneer iemands leven routinematig verloopt. Verdriet, woede, vreugde, liefde zijn normaliter de stemmingen die inspiratie veroorzaken. Als je kijkt naar de werken van de meesters – schilderkunst, schrijven, muziek, beeldhouwkunst, film, fotografie, choreografie - en hun biografieën bestudeert, lijkt het erop dat hun beste werk ontstond ten tijde van één van de twee uitersten – het positieve of het negatieve. Degenen die (bijna) dagelijks productief waren, heel vaak om in hun levensonderhoud te voorzien, zijn ook productief geweest tijdens de vredige momenten van hun leven. Maar de oeuvres die zich onderscheiden in genialiteit zijn zonder twijfel in tijden van crisis of extase gecreëerd. De eerder genoemde onrust van binnen, de ongeordend ideeën en de externe prikkels, het zoeken naar een balans…. Het is geen toeval dat het naar een oplossing zoeken of gewoon "inspiratie" krijgen, aangeduid als "een vonk van licht”, zo vaak geparodieerd wordt in cartoons. Op het moment dat dit "licht” verschijnt, krijgt dat wat ons omringt, van binnen of van buiten, betekenis. Daarna… nou ja, daarna komt al dat werk, soms traag, soms vervelend, soms zelfs pijnlijk, om de puzzel te ordenen met behulp van technieken of manieren die ons zo eigen zijn. Maar de waarheid is dat de maker, geleid door deze inspiratie, niet kan rusten totdat het werk voltooid is ( het evenwicht hersteld), hetgeen minuten, uren, of weken kan duren. Iemand zei, en vergeef me mijn gebrek aan geheugen voor de naam, dat een kunstwerk voor 5% uit inspiratie (inademing), 5% uit ‘expiratie’ (uitademing) en 90% uit transpiratie bestaat. Is er iemand die hem kan tegenspreken? |
|
|
|
||
|
O que leva alguém a criar algo? Jc Duarte |
||
|
Estou em crer que é uma inquietude interior, semelhante ao que sucede com a intranquilidade das crianças e adolescentes. No caso destas e destes o fenómeno é conhecido e fácil de explicar: o processo de crescimento – a multiplicação das células – implica que ocupem espaço. Ossos e músculos vão aumentando de volume e robustez, mas a velocidades distintas. Este desequilíbrio provoca incómodo, por vezes dor, que é acalmada com o movimento, por vezes desordenado, que vemos as crianças pequenas fazer. Já os adolescentes, que aprenderam inconscientemente a relação causa-efeito, procuram o exercício físico organizado para esse efeito. O factor desporto, tão do agrado de quem o pratica, já é uma socialização dessa necessidade, acrescida da vontade de competir e de marcar um lugar de destaque entre iguais. Claro está que, não sendo eu um especialista em psicologia, esta teoria advém do lido, ouvido e observado aqui e ali, e carece de verificação metódica e científica.. Acredito que com a criação de algo novo (ideias verbalizadas ou escritas, objectos, sons, movimentos) se passe o equivalente. A passagem de energia eléctrica e térmica entre os neurónios cerebrais provocam ideias, pensamentos. Alguns normais e corriqueiros, como cadeira, almoço ou quilograma. E porque os identificamos e bem sabemos a que se referem – descanso, comida e satisfação, peso, esforço, quantidade – ocupam um espaço ou lugar definido e não mais lhes prestamos atenção. Mas outros pensamentos ou ideias não são reconhecíveis ou identificáveis de imediato. Estão aí, talvez que em lugares bem distintos do cérebro, provocando como que um desconforto porque não identificáveis. E só quando pomos em prática as acções que os concretizam, que os organizam e metodizam – palavras, gestos, sons – todas aquelas ideias desordenadas começam a fazer sentido. E acabam por ficar arrumadas, qual livro numa biblioteca pública. Claro que o acto de criar também pode ser – e é – fruto da prática. Ao sentir esse desconforto mental, quem estiver habituado a tal começa a fazer aquilo que sabe que, geralmente, lhe provoca alívio: dançar, escrever, compor, falar, tocar, moldar, pintar… A prática ou o hábito pode ainda conduzir a uma espera: aguardar que essas ideias ou impulsos comecem a ganhar forma mental antes de as materializar de algum modo. Esta espera é, por vezes, morosa ou dolorosa. E acontece vermos alguém com ar distante, fazendo um qualquer gesto mecânico que mantenha o corpo ocupado enquanto se procura interiormente organizar um puzzle confuso. Pelo menos um início que permita por em prática os gestos que conduzirão à tal tranquilidade. Estou em crer também que essas ideias desordenadas não provêem do nada. Interagimos com o mundo que nos cerca, estando permanentemente a receber estímulos exteriores. A esmagadora maioria banais e facilmente classificáveis, como as cores dos semáforos, a textura do tecido de uma camisa ou os gestos e/ou palavras de alguém. Recebemos os estímulos, classificamo-los e agimos em conformidade parando, vestindo ou cumprimentando. Fim da acção/reacção. |
Mas se algo for menos comum, mesmo que reajamos normalmente, ficará registado como uma peça de um puzzle que não encaixa perfeitamente. O somatório de vários estímulos deste género, mesmo que longamente separadas no tempo, podem provocar a tal intranquilidade que levará a tentar organizar a mente. O tal desconforto que tem que ser compensado. A luz do sol é banal, tal como a água no chão depois da chuva. Mas um raio de sol nela reflectido de uma forma ligeiramente diferente pode ser o que falta para completar aquela noite de tempestade que a antecedeu e que não deixou dormir. E consoante a prática de quem o vive, assim isso pode resultar num soneto, numa pintura, num requebrar de corpo ou numa curva feita no barro. Seria o que faltava para que a tempestade fizesse sentido. A este súbito organizar de ideias dispersas e incómodas, que resultam na criação de algo, chamamos de “inspiração”. Um olhar, um som, um toque, um aroma fazem com que, a troco de quase nada, haja uma vontade quase que incontrolável de materializar ideias, finalmente quase que organizadas. Curioso será constatar que raramente essa “inspiração” ocorre quando tudo corre rotineiramente na vida de quem a tem. A tristeza, a raiva, a alegria, o amor são, em regra, estados de alma que estão na sua origem. Olhando para os trabalhos de mestres – pintura, escrita, música, escultura, cinema, fotografia, coreografia – e olhando para as suas biografias, verifica-se que os seus melhores trabalhos aconteceram quando se encontravam num dos dois extremos – o positivo ou o negativo. Sendo produtores habituais, fazendo-o muitas vezes para ganhar a vida, nas alturas de tranquilidade da existência também produziram obra. Mas as que se destacam por mais geniais são, sem dúvida, em momentos de crise ou de êxtase. A tal intranquilidade interior, o não fazer sentido as ideias e os estímulos exteriores, a procura de um equilíbrio. Não é por acaso que se refere o encontrar de uma solução ou a tal “inspiração” como o “acender de uma luz”, tantas vezes parodiada na banda desenhada. É no momento em que essa “luz” surge que o que rodeia, interior ou exterior, faz sentido. Depois… bem, depois vem todo aquele trabalho, por vezes moroso, por vezes fastidioso, por vezes doloroso mesmo, de materializar o puzzle usando as técnicas que se dominam. Mas certo é que até que a obra esteja terminada – minutos, horas, semanas – até que o tal equilíbrio esteja reposto, orientado pela tal inspiração, quem o faz não descansa. Disse alguém, e que me perdoem pela falta de memória para o seu nome, que uma obra de arte se faz de 5% de inspiração, 5% de expiração e 90% de transpiração. Haverá alguém que o refute? |
|
Tadelakt – inspiratie voor in huis Frederico Mendes Paula |
||
Al honderden jaren wordt, in de regio van Marrakech, het gebruik van een coating techniek in de constructie toegepast zowel op muren, vloeren en plafonds, als in meubilair, zoals badkuipen, wastafels, bedden, of zwembaden. Omdat het een waterdichte coating is, werd voor het eerst gebruikt op de tanks en de hammam, of de openbare baden. Aangenomen wordt dat de Berbers al gebruik van hebben gemaakt ongeveer 4000 jaar geleden.Zijn grote esthetische kwaliteit, artistieke mogelijkheden, duurzaamheid en zachtheid om aan te raken, maakte het het kenmerk van het interieur van Marrakech, en is aanwezig in grote hotels en accommodaties in de stad, en maakt een brug tussen de traditionele en de modern. Het wordt Tadelakt genoemd, een naam die komt van het Arabische "dlak" wat masseren of kneden betekent, want het is een mortel die ‘samen geperst’ moet worden om alle lucht eruit te verwijderen. De Tadelakt is een pleister op basis van kalk van de Haouz vlakte, die marmer stof of zand gebruikt als inert, gepigmenteerd, strak aan de troffel, ingesmeerd met zeep verdund met water, gepolijst met een kiezelsteen, en eventueel afgesloten met een waslaag. Het is een coating van de familie van ons “vertinde” gips of "verbrand met lepel", die de esthetische en decoratieve karakter met de duurzaamheid en de comfort van het materiaal combineren. Het is belangrijk om eerst een toelichting te geven over de kalk, het productieproces en kenmerken. Kalk is een materiaal 
dat resulteert van het koken van de kalkstenen, rotsen die altijd een bepaald percentage van klei hebben, meestal minder dan 5%. De omvorming van kalksteen in kalk en de toepassing ervan in het werk gaat door drie stadia - calcineren, wanneer het wordt gekookt in een oven bij ongeveer 800 graden, die de calciumoxide of ongebluste kalk geeft; de hydratatie, wanneer de kalk is weggevaagd door reactie met water en calciumhydroxide wordt, ook wel bekend als koolzuur; de carbonisatie, wanneer de kalk, nadat het toegepast wordt en verhardt door de reactie met koolstofdioxide uit de lucht, en transformeert in calciumcarbonaat.Maar als de kalksteen een kleigehalte heeft tussen 8% en 20% te en als het gecalcineerd wordt bij een temperatuur van 1000 graden, krijg je de hydraulische kalk, die verhardt zowel in contact met lucht, als in contact met water. In dit proces van koken tot 1000 graden en met dit soort van kalksteen, de hoeveelheid calcium-oxide verkregen is minder en de klei wordt een mengsel van calcium en aluminaten. De kalk in het gebied van Marrakech heeft specifieke kenmerken die goed zijn voor de vervaardiging van tadelakt; het is een hydraulische kalk die silica, aluminium, kwarts en verschillende mineralen bevat. Na te zijn gewist, houdt ongekookte deeltjes, en is een kalk vol aggregaten. Daarnaast presenteert een hoge ph, waardoor schimmels en bacteriën voorkomt. |
Deze hydraulische kalk
wordt gemengd met marmeren stof of fijn zand. Elk mortel bevat een bindmiddel en een ander middel genaamd inert, die voorkomt dat de binding spleet. Meestal is, in het geval van de kalk, de relatie tussen bindmiddel en inert is 1 tot 3, maar deze relatie variëren afhankelijk van specifieke condities.De mortel wordt dan gepigmenteerd door de vermenging van een natuurlijk pigment in een maximale verhouding van 1 tot 10.  Vervolgens wordt het toegepast op de ondersteuning, meestal een muur die gepleisterd is met kalk en zand, met een laag die niet meer dan 5 mm heeft. Het moet strak geperst worden met de troffel om eventuele luchtbellen te voorkomen, die later aanleiding geven tot scheuren. Het wordt daarna ingesmeerd met zeep of olijfolie zeep verdund in water. Dit smeermengsel wordt gepolijst met een kiezelsteen van de rivier. Optioneel kan later een laag van bijenwas toegevoegd worden. 
De eigenschappen van tadelakt zijn nu erkend in de hele wereld; het sluit de combinatie van de eenvoud en de lage kosten van de uitvoering met de hoge kwaliteit van het resultaat.In de video hieronder en verduidelijking van het proces van de uitvoering van tadelakt.
|
|
|
|
||
|
Tadelakt – inspiração para a casa Frederico Mendes Paula |
||
|
Há centenas de anos que na região de Marraquexe se utiliza uma técnica de revestimento na construção, aplicada tanto em paredes, pavimentos e tectos, como em peças de mobiliário, como sejam banheiras, lavatórios, camas ou piscinas. Pelo facto de ser um revestimento impermeável, era inicialmente usado nas cisternas e nos hammam, ou banhos públicos, pensando-se que os Berberes já o utilizassem há cerca de 4.000 anos. A sua grande qualidade estética, possibilidades plásticas, durabilidade e suavidade ao tacto, tornaram-no na imagem de marca dos interiores de Marraquexe, estando presente nos grandes hotéis e riads da Cidade, e fazendo a ponte entre o tradicional e o moderno. Chama-se Tadelakt, designação que provém do Árabe “dlak”, que significa massajar ou amassar, dado que é uma argamassa tem de ser “apertada” para lhe ser retirado todo o ar existente no seu interior. O tadelakt é um reboco à base de cal da planície do Haouz, que utiliza o pó de mármore ou a areia fina como inerte, pigmentado, apertado à talocha, barrado com sabão diluído em água, polido com um seixo e, opcionalmente, finalizado com uma camada de cera. É um revestimento da família dos nossos rebocos “estanhados”, “escaiolas” ou “queimados à colher”, que aliam o carácter estético e decorativo com a durabilidade e conforto do material. Importa em primeiro lugar dar uma explicação sobre a cal, o seu processo de fabrico e características. A cal é um material
que resulta da cozedura dos calcários, rochas que têm sempre uma certa percentagem de argila, geralmente inferior a 5%. O processo de transformação do calcário em cal e sua aplicação em obra passa por 3 etapas _ a calcinação, quando é cozido num forno a cerca de 800 graus centígrados, dando origem ao óxido de cálcio ou cal viva; a hidratação, quando a cal viva é extinta ou apagada por reacção com a água, transformando-se em hidróxido de cálcio, também conhecido por cal aérea; a carbonatação, quando a cal, depois de aplicada em obra, endurece por reacção com o dióxido de carbono do ar, transformando-se em carbonato de cálcio.Mas se a pedra calcária incluir um teor de argila entre 8% e 20% e for calcinada a uma temperatura de 1.000 graus centígrados, obtém-se a cal hidráulica, que tanto endurece em contacto com o ar, como em contacto com a água. Neste processo de cozedura a 1.000 graus e com este tipo de calcário, a quantidade de óxido de cálcio obtida é menor e a argila dá origem a uma mistura de silicatos e aluminatos de cálcio. Aqui a extinção da cal aplica-se apenas à cal viva existente, pelo que é utilizada muito menos água para evitar a hidratação dos silicatos e aluminatos. A cal da região de Marraquexe tem características específicas que se adaptam ao fabrico do tadelakt, sendo uma cal hidráulica que contém sílica, alumínio, quartzo e diversos minerais. Após ser apagada, retém partículas não cozidas, sendo uma cal carregada de agregados. Para além disso, apresenta um Ph elevado, o que evita o aparecimento de fungos e bactérias. |
Esta cal hidráulica
é misturada com pó de mármore ou areia muito fina. Qualquer argamassa contém um material designado ligante, que como o nome indica serve de agregador, e um outro chamado inerte, que evita que o ligante, ao retrair, fissure. Normalmente no caso da cal a relação entre ligante e inerte é de 1 para 3, podendo esta relação variar de acordo com outras condições específicas. Concretamente, no caso da cal de Marraquexe, pelo facto de apresentar uma grande percentagem de inertes após ser apagada, a adição de areia é inferior ao usual. A mistura entre o ligante e o inerte faz-se através da água. A argamassa é posteriormente pigmentada com a incorporação de um pigmento natural na proporção máxima de 1 para 10. A argamassa é então aplicada no suporte, geralmente uma parede já rebocada a cal e areia, numa camada que não deve exceder os 5 mm, sob pena de não carbonatar. Deve ser bem apertada à talocha para que não restem quaisquer bolhas de ar no seu interior, que mais tarde darão origem a fissuras. Posteriormente é dado um barramento com sabão negro ou sabão de azeite diluídos em água. Sobre este barramento efectua-se o polimento por meio de um seixo do rio. Opcionalmente pode ser posteriormente adicionada uma camada de cera de mel de abelha.
As propriedades do tadelakt são hoje reconhecidas pelo mundo fora, aliando a simplicidade e o baixo custo da sua execução à grande qualidade e nobreza do seu resultado posto em obra.No vídeo que de seguida apresentamos é esclarecedor o processo de aplicação do tadelakt.
|
|
Tommy W. Mo Haan |
||
|
De interactie tussen mensen is misschien wel één van de mooiste vormen van inspiratie. Woorden kunnen je kern raken, heel diep. Soms belanden ze in een perifeer gebiedje, waar ze een aangename siddering veroorzaken. De resonantie leidt tot iets nieuws; een beeld, een gedachte, een inzicht, een idee…hoe betrekkelijk en mooi of pijnlijk dit ook is. Alhoewel hij geen gebrek heeft aan lezers, publiciteit en recensenten, kan ik het niet laten een stukje te wijden aan schrijver Tommy Wieringa, omdat ik geraakt wordt door zijn werk. Zijn woorden zeggen veel, zo niet alles, over zijn manier van waarnemen en de interpretatie daarvan en raakt sterk(aan) mijn eigen belevingswereld. Wieringa is een goede verhalenverteller, origineel, spitsvondig. Het gaat mij echter meer om de chemie tussen zijn stijl en inhoud. Ik zou zijn stijl omschrijven als overwegend kort en bondig, maar daarbinnen gebeurt het, in treffende vergelijkingen, metaforen, de keuze van woorden en de manier van formuleren. Geen gepruts in ellenlange zinnen, vol cryptische, poëtische bijzinnen, waardoor je de draad kwijt raakt. Geregeld stuit ik op een pareltje; een vertedering of iets geestigs. |
Ik lees Wieringa’s roman Caesarion voor de tweede keer, niet zozeer vanwege het verhaal, maar om nogmaals te genieten van zijn manier van schrijven. Ik blader naar de pagina waar ik ben gebleven en begin te lezen. De geestige metafoor op pagina 95 kan me erg inspireren: “De wind blies tranen in zijn ogen en kruimels uit zijn baard, dat archief van vele maaltijden.” Maar ook de prachtige eenvoud van zinnen als: “Ik had geen woorden meer. Niet een.”, op pagina 109; krachtige taal. Op dezelfde pagina lees ik: “Twee tranen, de ene eerder vertrokken dan de andere.” Ik zie ze voor me, die tranen, alsof ze, allebei klaar voor de start, naar elkaar kijken en elkaar peilen: “wie gaat er eerst, go!” Ogenschijnlijk simpele zinnen, maar dat zijn ze waarschijnlijk niet; schrijvers die dit beheersen worden vaak geprezen. De bondige, maar subtiel ingenieuze stijl versterkt de inhoud, waarin het rauwe randje van sommige bewoordingen (nog veel sterker aanwezig in vroeger werk) en het verfijnde hand in hand gaan. Het lijkt alsof hij in zijn leven een hoop kennis en inzicht heeft opgedaan, “intellectueler” is geworden, terwijl zijn “rugby eigenschappen” ook van tijd tot tijd voorbijkomen. Hij schrijft zoals het leven zelf. Tommy Wieringa inspireert me vooral in mijn eigen schrijven; ik stel me zo voor dat, door zijn metaforen en stijl als voorbeeld te nemen, ik mijn eigen stijl kan leren creëren. Voor dit moment laat ik mijn analyse voor wat hij is, besluit verder te lezen en te genieten, puur van de uitwerking van de woorden. Dank je wel Tommy. |
|
Een bron
Nico Buisman |
||
|
Is een bron van irritatie ook een bron van inspiratie? Inspiratie is datgene wat je beïnvloed waardoor je in actie komt, waardoor je op nieuwe ideeën wordt gebracht. Het stimuleert en motiveert je. Een negatieve gebeurtenis of iets waar je je aan ergert kan dus ook een stimulans zijn om het te willen veranderen of om in actie te komen. Al wat was en is en zal zijn, is in staat om te dienen als inspiratiebron, dus ook een gedachte, een wens of een idee. Vanuit het niets komt het in je op, een beeld in je hoofd, een droom. Of simpel door iets of door de actie van anderen. Zonder inspiratie zou ons leven, levenloos zijn: geen muziek, geen schilderijen geen theater geen boeken geen magazine, no Quo. Ontneem de mens na zijn geboorte alle impulsen, enkel een donkere stille ruimte en zijn ontwikkeling staat hoegenaamd stil. Het kan voorkomen dat een gebeurtenis meerdere mensen inspireert en het tot verschillende uitingsvormen leidt. Ik had nog nooit gehoord van Slow Wave Sleep, tot ik er in een artikel over las. Slow wave sleep is de slaapfase waarin je lichaam overgaat tot herstel. Misschien wel de belangrijkste slaapfase, hoewel de Rapid Eye Movement een veel bekendere slaapfase is. Ik vind het nog steeds een mooie term en heb me in 2006 laten inspireren om er een songtekst over te maken. En dan tijdens de creatie leidt het een tot het ander. De pianoman kwam om de hoek kijken. |
De man die in Engeland was aangespoeld en geen woord sprak, maar prachtige muziek kon spelen. Verbazing bij mij dat er jaren later ook een boek geïnspireerd door deze gebeurtenis verscheen van Jan Bernlef, de pianoman, boekenweek geschenk in 2008 Maar hoezo verbazing???? Een gebeurtenis kan toch iedereen inspireren. Wat me sterker verbaast is dat er mensen zijn die een soort van alleenrecht claimen bij iets wat ze hebben gemaakt. Het zou goed zijn om er eens bij stil te staan dat we zonder inspiratie tot niets in staat zijn. En speciaal voor Madonna: “haar nummer Frozen is zonder meer geweldig ondanks de rechtszaak van een Belg die claimde dat het een nummer van hem is. Voor deze man was helaas haar creatie een bron van irritatie maar waar zou hij zijn zonder inspiratie. Niemand kan een noot of akkoord bezitten!!! Laten we ons vooral laten inspireren en “nieuwe” dingen creëren. En voor elkaar een inspiratiebron zijn. Inspiratie is de bron van een creatie. |
|
Inademing ofwel Inspiratie Teresa Pinto |
||
|
Columns over inspiratie, een interview, blogs, reviews, foto’s, beelden, gedichten… zoveel moois voor één editie van het magazine. Als dat me niet zou inspireren… Het hele leven inspireert mij. Als we naar de wortel van het woord inspiratie zoeken, ontdekken wij dat we voortdurend onszelf en elkaar inspireren. Inspiratio betekent inademing en gezien de lucht vol is van deeltjes van ons allemaal (plant, dier, mens, en alle andere materie), ademen we een beetje van alles en iedereen. Een klein beetje stof hier, een kleurpigment daar, een pluimage van een veertje, de pollen van een bloem, de uitademing van onze vrienden,… |
Inspiratie is dan eigenlijk geen geheimzinnig toverdrankje maar dat kleine stukje van mij en van jou waar wij, op verschillende momenten, verschillende vormen aan geven. Laat ons dan elkaar blijven ademen, laat ons elkaar blijven inspireren! (schilderij: ‘cosmic blow’ by Jonas Gamito) |
|
|
|
||
|
Inalação ou seja, Inspiração Teresa Pinto |
||
|
Colunas sobre inspiração, uma entrevista, blogs, reviews, fotografias, estátuas, poemas ... tanta beleza num só número da revista. Se isso não me inspirasse... Tudo me inspira na vida. Se procurarmos a raíz da palavra inspiração, descobrimos que estamos constantemente a inspirar-nos a nós mesmos e aos outros. Inspiratio significa inalação e dado que o ar está cheio de partículas de todos nós (vegetais, animais, pessoas, e toda a matéria), respiramos um pouco de tudo e de todos. Um pouco de poeira aqui, um pouco de pigmento acolá, uma pelugem, o pólen duma flor, o ar exalado dos nossos amigos,… |
A inspiração não é portanto nenhuma poção mágica mas sim aquele bocadinho de mim e de ti, a que nós, em momentos diferentes, damos formas diferentes. Continuemos então a respirar-nos, continuemos a inspirar-nos uns aos outros! (pintura: ‘cosmic blow’ de Jonas Gamito) |
|
De Nachtvlinder en de Nag Hammadi. Paul Vens |
||
|
Als mens en als muzikant sta ik open voor inspiratie en zoek naar goede teksten. Wat goede muziek is of goede teksten zijn is voor ieder anders maar ik wil geraakt worden van binnen, getroffen worden. Het spannendst is het wanneer ik iets voel, wat me in verbazing doet opkijken, een vergeten wereld aanschouw of een spoor van een mysterie ontdek. Het waarom van iets ontdekken en het tijdstip van ontdekkingen doen is ook een interessant thema, maar nu eerst iets over de inspiratie zelf. Blij verrast ben ik met het ontdekken van de Nag Hammadi teksten, oude religieuze teksten, maar ongecensureerd door kerk of politiek, of andere goed bedoelende ‘volksvertegenwoordigers’. De Nag Hammadi boeken zijn oude boekrollen geschreven tussen het jaar 30 en 300 n.chr. De teksten zijn vaak directe uitspraken van Jezus of tijdgenoten van hem, van Maria Magdalena, Paulus, Thomas. Maar er zijn ook teksten bij die ouder zijn en van voor het jaar nul stammen. Ik heb het eerste deel aangeschaft en voelde dezelfde positieve sensatie als toen ik de boeken van Anker Larsen ontdekte. (De steen der Wijzen, Marthe en Maria) Je weet dan dat je iets waardevols in je vingers hebt, iets wat voor jou belangrijk is. Hoewel ik van de Nag Hammadi teksten lang niet alles begrijp, werd ik bijvoorbeeld erg getroffen door het verhaal over Jezus, waarin hij poogt zijn leerlingen wat bij te brengen over de innerlijke hemel. In het kort gaat het als volgt: Jezus wil zijn leerlingen leren om vanuit een ander bewustzijn naar de wereld te kijken,. Natuurlijk zijn ze daartoe bereid, maar er gebeurt wezenlijk nog weinig. |
Jezus legt het hen daarom nog eens uit en weer zijn ze enthousiast. Maar meebeleven is er nog niet bij. Dan probeert hij het nog eens met een parabel. Dat vinden ze ook prachtig, maar Jezus merkt wel dat ze er nog niet zijn en spreekt dan de beroemd geworden woorden: “vatte wie het vatten kan.” Het is een prachtig verhaal, immers ieder mens die een beeld of een innerlijke visie aan een ander wil tonen, weet hoe moeizaam deze processen kunnen verlopen. Hoe weinig je kunt doen aan hoe iemand iets beleeft. Het bovenstaand verhaal is regelrechte inspiratie en als vanzelfsprekend ontstond er een lied, een gevoel, iets van blijdschap en verwondering, iets wat lang gewacht had mocht plotseling naar buiten. Hoe werkt deze inspiratie door in het dagelijks leven? Tijdens het harken van de tuin zag ik een rups op ‘n blaadje. Tja, dat is al een wonder op zich. Een rups die zichzelf plaatst in een cocon, een kistje, een doodskistje. En dan ogenschijnlijk in het donker, afgesloten van de buitenwereld ondergaat zij een enorm transformatieproces. De rups, met alles wat een rups hoort te doen verdwijnt en na verloop van tijd gaat ze verder als vlinder. Dit hele proces, is dat blind vertrouwen, genetisch bepaald, een weten, wetmatig? Ik heb er geen alwetend antwoord op, maar wat eigenlijk belangrijker is, is mijn houding ten opzichte van deze gebeurtenissen. Wat kan ik bevatten? Wat begrijp ik er eigenlijk van? Wat lees ik uit het gedrag van een ander levend wezen? Hoe minder verstandige vragen, hoe minder ik er van wil, hoe stiller ik word en des te meer de ander vertelt. Ik hoop dat dit verhaaltje of de muziek je mag aanzetten tot stilletjes in je innerlijk te schouwen. Want het leven is onbegrensd mooi en vol geheimen die er op wachten gekend te worden. Vatte wie het vatten kan. |
|
Inspiratie Gonny Kruisdijk |
||
Hoe kan ik een blog beginnen over inspiratie als je op het Franse platteland woont. Het gonst aan inspiratie, zoveel dat je meer ideeën hebt dan je in één leven zou kunnen uitvoeren. Maar laat ik het houden bij de Pastorie zelf. Alleen dát geeft me zoveel inspiratie in een richting die ik een paar jaar geleden nog niet had kunnen bedenken.Alleen al het gebied heeft zoveel meegemaakt. Hier woonden ooit de Galiërs, hier kwamen de Romeinen. Hier woonden Graven, Baronnen, Leenheren en hier was ook de Franse Revolutie ....en daarna begon de feitelijke geschiedenis van dit huis. Alle gegevens zijn van net na de Revolutie, toen dit huis leeg kwam te staan en verkocht werd aan de gemeente/kerk en een Pastorie werd. Wat er vóór de Franse Revolutie gebeurde laat zich raden, al zijn er nog veel overblijfselen van de Galiërs in het bos te vinden.(graven en burchten) en de Romeinse wegen slingeren door het bos, als stille getuigen. Mijn huis heeft een geschiedenis van een reeks Curées met hun gouvernantes. Er zijn kerkdiensten gehouden, in mijn keuken. Bewoners uit het dorp vertellen erover; hoe ze door de lange gang naar de achterkant van de keuken liepen en stil gingen zitten op de stoelen voor het raam. De tafel deed dan dienst als altaar en dit moest 3 maal per week gebeuren, om 6 uur 's morgens. Oef oef.. Nou kom ik hier met een aantal talenten, waarmee ik vast wel iets kan opzetten. Ik laat me inspireren door de omgeving. Maar hoe...? De eerste jaren besteedde ik aan de verbouwing en probeerde de sfeer van de Pastorie terug te krijgen. Na 3 jaar kocht ik de bijhorende sacristie erbij, het geheel is weer compleet. Maar die sacristie geeft me meer inspiratie dan de pastorie deed. |
Ten eerste beïnvloedde het dorp dat, door zich zorgen te maken over hun erfgoed. Zou het wéér een gite worden, voor de buitenlanders...? Ze vroegen het mij en ik antwoordde, nog vóór ik er goed over nagedacht had: het wordt terug gegeven aan zijn oorsprong, er kan van alles gehouden worden, met muziek, eten en kunst. En zelf wil ik er een soort van scriptorium van maken, door me bezig te houden met de oude illuminatie-kunst. De dorpelingen keken heel blij. Dat was mooi…!! Maar voor mij was mijn zegje gedaan, en daarmee begon een reeks toevalligheden op mijn pad te komen. Ten eerste kwamen er verf pigmenten en bindmiddelen aan. Ik werd er zo blij van. Een uitnodiging om een demonstratie te geven in de oude ei-tempera techniek kwam ook zomaar op mijn pad en de toeschouwers werden erg enthousiast. Ondertussen moet ik werk maken. De oude renaissance muziek, de sfeer en het uitzicht buiten inspireert me mateloos, ik ben er niet meer weg te slaan en maak erg mooie illuminaties. Ondertussen wordt de sacristie een heus atelier, en maak ik werktafels, zet ik de planken vol pigmenten en maak ik mooie folders. 10 september is er een open dag, dan zal alles klaar zijn. Wedden dat er ook nog genoeg inspiratie komt voor een heuse kloostertuin...!! Al kan ik me daar nu nog niks bij voorstellen. Gewoon op de golven dan die inspiratie gaan zitten en de ideeën borrelen vanzelf op. 
Want ik zie me nu al zitten achter mijn schilderstafel, met die muziek van oude gezangen op de achtergrond, de deur staat open en een argeloze passant kijkt op het uithangbord en ziet dat hij welkom is een kijkje binnen te nemen. Hij kijkt naar de expositie, en naar wat er zoal nog meer staat... er zijn zelfs wat spullen te koop, misschien wel kaarsen, zeep, schilderingen, muziek...Hij drinkt een kopje koffie en gaat weer genoeglijk verder.... |
|
|
Tarot: de Maan van de Arcus Arcanum Tarot Petra Stam |
||
Op de kaart is een landschap te zien dat wordt verlicht door het bleke maanlicht. Het is gereflecteerd licht, waardoor alles anders lijkt van hoe je de dingen in werkelijkheid zag. In de poort van een oude tempel staat een Maanpriesteres. De tempel dateert uit oude tijden, van voor mensenheugenis, en herbergt allerlei geheimen - het is immers een plek van verering en tegelijk een observatorium. Van daaruit leidt een smal pad naar de doorgang in een rotspartij aan de horizon. De wolf, een bewaker van de poort, huilt naar de Maan, en een kreeft kruipt uit de poel.Alleen intuïtie, voorgevoelens en inspiratie blijken betrouwbaar te zijn om door illusies heen te kijken, om door bedrog heen te kijken en om door wanen heen te prikken. Het smalle pad is slecht veilig als het zelfvertrouwen is hersteld en geloof is verworven; meer nog omdat het de enige uitweg is! Rust en stilte helpen om onnodige sensaties en verwarring te vermijden. De uitdaging is dus om door de bomen het bos te zien: wat is echt en wat is een illusie, wat is intuïtie en wat is angst. Onbewuste activiteiten, emoties kunnen met je op de loop gaan. Het wijst op een periode van emotioneel beladen dromen, die een sterke invloed uitoefenen op het dagelijks leven. Neem de tijd om je tijdens de volle maan (deze en de volgende manen) bewust te worden van wat er in jou omgaat. Laat omhoog komen wat je voelt en ervaart en leer wie je bent als totale persoon, dus je onbewuste kanten en je bewuste kanten. De oude wijsheid zit in ons allemaal! |
||
|
Inspirational films John Schwab |
||||||||||||
|
Most films that inspire us, do so with their heartfelt and genuine storyline of an underdog who stands up for what he believes, and against all odds, he comes out triumphant. We are inspired by stories of triumph over evil or against overwhelming odds. That is why for example boxing or sports stories are so popular, David and Goliath stories, little guy against big corporation or government, or stories about a shy, timid kid against a bully, because we want to cheer for the underdog and see him triumph. We love the emotional feeling that someday we too will triumph in our personal lives and make our hopes and dreams come true.
Other inspirational films follow our hero as he endures remarkable ordeals and survives to tell about it, or not. Many war and holocaust films have inspired us with one or more people’s determination to survive during war time. Some of the most inspiring war films are: The Burmese Harp (1956), Apocalypse Now (1979), Das Boot (1981), The Killing Fields (1984), Platoon (1986), Life is Beautiful (1997), Saving Private Ryan (1998), Black Hawk Down (2002), The Pianist (2002), Fateless (2005), Letters from Iwo Jima (2007), Day of Glory (Indigenes) (2007), The Counterfeiters (2007), Defiance (2009), CHE (2009), The Hurt Locker (2009) and Green Zone (2010).
Movies inspire us with stories of great hardship and hope, stories of self-discovery and people who overcome, with great effort and determination, their personal fears and demons. These are some of my favorite inspirational stories because battling yourself can be the toughest battle of all. For this kind of inspiration I would recommend the following movies, just to name a few: Billy Elliot (2000), Whale Rider (2003), Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring (2004), In this World (2004), Riding Alone for Thousands of Miles (2006), The Kite Runner (2007), Freedom Writers (2007), and Lars and the Real Girl (2007).
For more of my favorite films see my movie blog at http://my-filmjournal.blogspot.com/ under ‘My favorite films of the decade 2000 – 2009’ list. |
||||||||||||
When Sanfona comes breathing in Marcos Moraes |
|||||
|
Breath suspension. No in, no out. Heartbeat continues. Maybe faster. Then, a long expiration. Guided by an altogether intentional gesture. The gesture was not homogeneous in speed and pressure, but had a soft slow beginning followed by increasing velocity, pressure, strength. Hardly noticed, another suspension, another pause followed by the opposite gesture: inspiration, stretching lung; all the way homogeneous now. Expressive and telling breathing. From slow breathing – as the heart got quicker due to first breath suspension – the Intention decided for quick breathing. Quicker, much quicker than the heart. It feels like dancing. Actually everyone started dancing. No wonder. A breath-taking performance was going on; and it was just beginning. It is against common sense and logic to describe something and then, only then, go after some actual instance of this something you “described”. So, whether at all intended to be a description, those phrases MUST have a REAL OBJECT they refer to. The point, maybe, lies on having some answer to the question: what guided me as I was writing the two first paragraphs above. To be sure, it was not any particular, individual, musical piece, in which case I`d be writing an introduction to some sort of scholarly musical analysis. But this is not the case. Then, that could be a composer`s project – this composer could be stirring up his/her mind so as to dislocate it from “normal” functioning and getting into that other mental-cerebral ‘mode’ – the one that fosters what we usually call Inspiration. In this case, induced inspiration, for the, say, film director desperately needs this music NOW – or else HIS project won`t go ahead. Again, this is not the case. With those two paragraphs I was trying to summon in – from within myself – a musical Universe I`ll try to address, and share it with you. Of course just a glimpse of it. It certainly goes beyond the limits of this article, as one uses to say on academic papers, but indeed, far beyond my own limits. And that is good. The universe I refer to is a sound. The sound of the sanfona, as it is called in Brazilian northeast region. The sanfona is but one of the many versions of what is more widely knows as accordion (just think of Paris without this sound and this is not Paris anymore!). A question for which I have no verbal answer is “what happens when the sanfona comes in?” As the Brazilian I am, I`ll dare say that by now, not only that peculiar timber comes in, but in many cases, a peculiar accent, rhythm, articulation comes in – a style that was brewed along the fourth decade, past Century, by the Baião and Forró Brazilian sanfoneiros. This is what I see at time point 01:15 of this wonderful German performance.
Notice how the saxophone player started to dance.
And to Dumbarton, Scotland born, David Byrne (see also Talking Heads).
This is Asa Branca, White Wing - a song actually created to the sound of the sanfona in 1947 by Luiz Gonzaga a.k.a. The King of Baião (music) and Lawyer, influential politician, musician Humberto Teixeira (lyrics) a.k.a the “Doutor” of Baião. For those who can read Portuguese it is worth having a look at this “Doutor”, * who did not have to migrate to Rio or Sao Paulo as did so many “retirantes” like the one whose feelings and thoughts are poetically rendered in Asa Branca`s **Lyrics (please see below, the original and Byrne`s.)
Quando olhei a terra ardendo When I heard the land was burning Qual fogueira de São João Like the bonfires of São João Eu perguntei a Deus do céu, ai I asked God up there in His heaven Por que tamanha judiação What is happening to us now? Que braseiro, que fornalha What a hellfire, what a furnace, Nem um pé de plantação Not a tree was left alive Por falta d'água perdi meu gado And all my cattle, they lay there dying Morreu de sede meu alazão Even my horse, dear, did not survive Até mesmo o asa branca And the white winged dove has flown now Bateu asas do sertão Far away from this burnt land Então eu disse adeus Rosinha And so I say now, adeus Rosinha, Guarda contigo meu coração Know in my heart I’ll be back again Hoje longe muitas léguas, Now I live in this big city, nessa triste solidão, Such a long, long way away espero a chuva cair de novo, But when I hear that the rain is falling, pra eu voltar pro meu sertão. Back to my home I’ll return someday Quando o verde dos teus olhos, And the land one day will blossom, se espalha na plantação, eu te Like the green that’s in your eyes asseguro, não chores naõ, viu And I assure you, my dear Rosinha, eu voltarei meu coração. I will be back here, right by your side
Now, why not going to France?
2. Or even without it
And to the seminal Baião – 1946 - a song in which the Rei do Baião – Luiz Gonzaga - says: “Eu vou mostrar pra vocês, como se dança o Baião, I`m gonna show you how to dance the baião”.
Or we might dance to the sound of Sivuca. Sanfona, for sure, but Pernambuco State FREVO, rather than Baião.
And now that this third White Wing lead as to an experimental (rather baroque polyphony) stuff, nothing better than multi instrumentalist, experimentalist, composer Hermeto Pascoal, whose dance addresses our bodies and challenges our more conventional listening habits.
Together with Hermeto, the most direct heir of Luiz Gonzaga.
Still, not only northeastern Brazil has a sanfona-wise musical idiom. Another rich layer is in Southern Brazil. The musical style is different and rooted both in German and Italian immigrant cultures as well as in neighbour countryes . Nonetheless, northeastern and Southern layers “secretly” converse, as witnessed by someone who shot this:
|
|||||
| [ Op verzoek van de geïnterviewde is dit artikel verwijderd ] | ||
|
|
||
| [ By request of the interviewed person, this article has been removed ] | ||
colofon
• over QUO Magazine
Lees meer over ...
reacties
Schrijf hier úw reactie:
dank u, we hebben uw reactie ontvangen
thank you, we have recieved your response
contact
QUO Magazine
Teresa Pinto
tel 0618 348 450
Via onderstaand formulier kunt u reageren op dit Magazine